İyi yola düştüğüm için hep şükrederdim

babam hafızdı. göğsünde dedemden kalma mushafı vardı hiç mektep medrese görmemişti ama ezbere bilirdi bütün kainatı babam hafızdı. annem ağırdı. rüzgara bile öptürmemişti saçlarını hilafet nedir bilmezdi lakin osmanlıca oturur,osmanlıca kalkardı annem ağırdı. kardeşimle ben. babamı izlerdik kur'an okurken sabah namazının serinliğinde gürül gürül akardık doğarken güne kardeşimle ben. kızkardeşim ağlardı. kendine özgü dualarıyla,köşesinde haya akardı yüzünden yeryüzü yıkanırdı örtüsünden kızkardeşim ağlardı. ben şükrederdim. babama,anneme,kardeşlerime bakıp mushafla,gülsuyuyla,gözyaşlarıyla elimde olmadan iyi yola düştüğüm için ben şükrederdim.